Սրբերը նախ Աստծուն են սիրում, հետո մերձավորին. և սա` ըստ պատվիրանի։ Բայց կան սրբեր, ովքեր նաև մեծ ազգասիրություն ունեն` մերձավորին սիրելու աստիճանի, ու հաճախ էլ իրենց կյանքը կարող են զոհել հանուն այդ երեք սիրո։

Որ սրբերը Աստծո սրբության արտացոլումն են այս մեղավոր աշխարհում, հայտնի է բոլոր կրոններում։ Բայց ոչ բոլոր հավատքներում են օգտվում նրանց բարեխոսական աղոթքներից, քանի որ նրանց երկրավոր կյանքով էլ համարում են գործը ավարտված, վերջացած։ Զարմանալի է, որ բողոքականությանը հարող քրիստոնյաներն էլ են համարում, որ մարդու կյանքը երկրային սահմաններով է շղթայված, ու նա երկնքում այլևս զորություն և իրավունք չունի մարդկանց օգնելու և միջամտելու։

Աշխարհիկ մարդկանց հասկացողությամբ հաղթարշավը զուգակցվում է փառքի ու հարստության չափանիշներով, բայց հոգևոր ոլորտում այն բոլորովին հակառակ բնույթ է կրում։

«Մի՛ հարբիր» պատվիրան չկա Աստծո տասնաբանյա օրենքում, բայց Տիրոջ զգուշացնող խոսքը կա Պողոս առաքյալի միջոցով. «Հարբեցողները Աստծո արքայությունը չեն ժառանգելու»:

Կրոնական անկեղծությունն իր խորքային և ամբողջական իմաստով հենց մարդկային կյանքի իմաստն է։ Մեզնից յուրաքանչյուրը կոչված է լինելու աստվածային կրակե աղբյուր իր կայծերով` ոգու անկեզ մորենի, որտեղից բխում են աղոթական հայեցումը, սերը, հավատը, խիղճը, գեղարվեստական մտապատկերը և բոլոր կենսական հոգևոր ակտերը։

Ինչպես գիտենք, Հունիսի 1-ը Երեխաների պաշտպանության համաշխարհային օրն է։ Ըստ իս, արդեն ժամանակն է նաև երեխաների փրկության օր սահմանելու։ Ինչո՞ւ։ Մանուկների առաջին «խոսքը» լացն է՝ ծննդյան իսկ պահից։ Եկեղեցու սուրբ հայրերն ասում են, որ դա մարդու կրելիք ապագա վշտերի, տառապանքների ու վերջում էլ մահվան սարսափն է խորհրդանշում։